در تاریکی توی تراس ایستاده بود ، به صدای مبهم و ممتد بارش باران و برخورد
قطرات آب به سبزه ها و گل های کف حیاط گوش می کرد اما چشمانش
به چراغ های دور و نزدیک شهر خیره بود و از خودش می پرسید آیا پشت
چند تا از این چراغ های روشن ، آدم ها احساس شادی و خوشبختی
می کنند؟ چند نفر از زندگی خود راضیند و چند نفر فقط وضع موجود را
تحمل می نمایند تا گشایشی فراهم شود ؟
دستی به موهای بلند و صورت سردش که کمی خیس شده بود کشید
و با آهی بلند یاد ده سال پیش افتاد که این آپارتمان را با هزار امید و آرزو
خریده بود تا آشیانۀ خوشبختیش را در آن بنا کند . نابیناشدن نامزدش
در اثر انفجار آزمایشگاه محل کارش ، فوت مادرش و جای زخم عمیق
ناشی از تصادف بر روی صورت جذابش ، همه و همه ، کاخ خیالی
خوشبختی را روی سرش آوار کرد .خودش هم نمی دانست برای چه
و با چه امیدی این همه سال های تلخ و تکراری را تحمل کرده است.
هرچه بود اینجا خط پایان بود .
چند لحظه بعد صدای بم برخورد جسم سنگینی بر کف حیاط شنیده شد
و همزمان آسمان برقی زد و بارش باران چنان شدت گرفت که رگه های
خون را از کف حیاط می شست و به پای بوته های گل نسترن می برد .
صفحۀ حوادث روزنامه تیتر زده بوده که قاتل سنگدلِ
زن و فرزند سر انجام اعدام شد .
دو سال قبل پسر خانواده که در پادگانی
دوردست خدمت سربازی خود را می گذرانید
وقتی با پیغام یکی از آشنایانش فهمید که پدر علیلش ،
مادر و خواهر او را با خوراندن سم کشته و خودش هم
سم خورده ولی جان سالم به در برده ، برایش باور
کردنی نبود.
در تمام مدت محاکمه قاتل ادعای بی گناهی می کرد
ولی تمامی شواهد بر علیه او بود .
در روزهای ملاقات هم هر وقت پسر از پدر دلیل این
کارش را می پرسید ، جواب او چند قطره اشک در
چشم های بی رمقش بود .
در ایام حبس ، قاتل چند بار سعی کرد خودکشی کند
که موفق نشد و نجاتش دادند .
پس از قطعی شدن حکم و در آخرین ملاقات ، پدر از
پسرش خواست پس از مرگ او وصیت نامه اش را
از لای قران روی طاقچه بردارد و بخواند . پسر توی
دلش گفت آخه پیرمرد تو که آه نداری با ناله سودا کنی
وصیت کردنت برای چیه ؟
فردا صبح وقتی از خواب پرید که پدر اعدام شده بود .
یاد وصیت نامه افتاد . با بی میلی ولی کنجکاوی سراغ
قران رفت کاغذ رنگ و رفته ای رو لای اون پیدا کرد
که توی اون نوشته بود :
" عباس جان سلام
تو زمانی این نامه را می خوانی که هیچکدام از ما زنده
نیستیم . خواستیم بدانی به دلیل مشکلات غیر قابل
تحمل زندگی ، ما سه نفر تصمیم گرفتیم به اختیار
خودمون با هم از شر این نکبت سرا خلاص بشیم .
عباس عزیز می خواستیم بدونی بعد از اینکه سال پیش
برادر بزرگت که نون درآر خونه بود تو شلوغی خیابونا
به تیر غیب گرفتار شد و ما رو تنها گذاشت زهرا دیگه
نتونست به تحصیل تو دانشگاه ادامه بده و همراه
مامان دنبال خرج خونه رفتن . ولی شاید باور نکنی
بعد از مدت کمی معلوم شد دیگه تو این مملکت همۀ
راه های پیدا کردن یه لقمه نون حلال برای امثال ما بسته
است . راستشو بخوای کار داشت به تن فروشی و.....
می کشید. بعد از بیست سال کار دو شیفته و از کار افتاده
شدن، این بیمۀ لعنتی اونقدر نمی ده که خرج دوا و دکتر
بابات در بیاد ، برای همین هم این بیچاره دو سه بار سعی کرد
خودکشی کنه که بار روی دوش ما رو کم بشه ، نذاشتیم.
دیشب هر سه تامون تصمیم گرفتیم خودمون رو با هم
خلاص کنیم و امشب داریم این کارو می کنیم .
امیدواریم از اینکه تو رو توی وانفسای زندگی تنها
گذاشتیم ما رو ببخشی . مواظب خودت باش و بدون
ارزش زندگی کردن تو این دنیا هر چقدر باشه به اندازۀ
عزتٌ و آبروی انسان نیست.
اگه امکان داشت توی "سعادت آباد" ما سه تا رو کنار هم
دفن کنند .
خدا حافظ
پدرت مصطفی
مادرت سلیمه
خواهرت زهرا