این قلمزن و آرزوهای بی مرز

شاید اگر جایی کتاب آرزوهای ما بسته شود ،

 دیگر دلیلی برای زنده ماندن نماند...
بگمانم با هر آرزوییی که خلق می کنیم

در واقع رشد می کنیم و قد می کشیم،
هر اندازه که ‏بتوانیم باید بروییم و ببالیم ...

حدی و مرزی برای آن نیست.
وقتی راه رفتن را یاد گرفتیم ، دویدن را آغاز

می کنیم و دویدن که آموختیم ، پرواز را و....
راه رفتن را یاد می گیریم ، و راه هایی که

 می رویم همه آن ها جزیی از ما می شوند

 و سرزمین هایی که می پیماییم بر مساحت

 روحمان می افزاید .... شاید برای همین است

 برخی که به سقف آرزوهایشان رسیده اند و دیگر

 عطشی برای رفتن و پرواز ندارند ، با دست خود

 نقطه پایان بر دفتر عمرشان می گذارند.

اما من در 11 ماهگی به فلج اطفال مبتلا شدم

که اثر اون روی پای راستم باقی مونده و با نوعی

 کفش طبی بلند ( بریس ) راه می رم . من با این

 مسئله کنار اومدم .البته بعد از ورود به دانشگاه

 که ناچار بودم دور از خانواده زندگی کنم و صد

 البته با حمایت فکری و اعتماد به نفسی که

 والدین مرحومم در ان سالها به من دادند و تا

 لحظه ای که زنده بودند هم باور داشتند که من

 می تونم بدون کمک کسی غیر از خدا مسیر

 زندگی رو طی کنم . گرچه نمی تونم بعضی از

 فعالیتها رو مثل کوهنوردی به تنهایی انجام

 بدم ولی بطور کلی مستقل و به راحتی زندگی

 می کنم . فکر می کنم همه ادمها در این دنیا

 با مشکل مواجه هستند مشکلات درونی و بیرونی

 جسمی و یا روحی و یا مشکلاتی مربوط به

 کمبودهای زندگی یا عزیزانشون و....
در هر حال انسان با رنج کشیدن، فولاد ابدیده می شه

 و به کمال می رسه تا به دنیای برتری وارد بشه .

بقول شاعر :

از رنج کشیدن ادمی حر گردد

قطره چو کشد حبس صدف در گردد.

معتقدم که ما باید همیشه به داشته هامون

فکر کنیم و روی نداشته های طبیعی و یا چیزهایی

 که در زندگی از دست می دهیم تمرکز نکنیم .

 نیروهای موجود در وجود انسان انقدر وسیع و

زیاده که با تمرکز روی اونها می شه به بهترین

 جایگاه در زندگی رسید