رویا ، امید ، آرمان

از خرید که اومدم ، سر راهم به آشپزخونه ،کنار تلفن

یکی از اون پاکتهای کادوئی صورتی رنگ رو  دیدم که

 روش نوشته بود تقدیم به رویای زیبای خودم . خط

قشنگ آرمان  بود که مثل خودش آرامش بخش و در

عین حال اسرار آمیز می نمود . پاکت را باز کردم نوشته بود :

"تو حق داشتی که می گفتی: متاسفم من اون رویایی

که دنبالش می گردی نیستم . البته هنوز هم بر این باورم

 که اگر بخوام زیباترین رویای خود رو مجسم کنم هرگز

 تصویری جز تو  در ذهنم نقش نمی بنده . ولی باید از آغاز

 می دانستم که رویا چیزی دست یافتنی نیست  و هر زمان

 که فکر کردی به رویای خودت رسیدی در واقع به پایان راه

رسیده ای و لذت جستجو رو که موتور زندگیست

از دست داده ای ، خیلی شبیه عاشقی .

به هر حال من می رم تا دوباره مستی سرگشتگی

رو تجربه کنم ولی باز هم تکرار می کنم که هیچوقت

لذت بی بدیل زندگی با تو رو فراموش نمی کنم و

سختی این راهی رو که به سوی ناکجا آباد پیش

گرفته ام با یاد خاطرات مشترکمون تحمل می کنم .

امیدمون رو به تو می سپارم . او رو رویایی و آرمان گرا

بار بیار  که دنیا به این جور آدما خیلی احتیاج داره ."

چند روزیه که امید بهانۀ پدرش رو می گیره و من هم

خیلی دلتنگ آرمان هستم . از اونجا که مطمئنم

آرمان طبق عادت، هفته ای یکی دوبار به وبلاگ من

سر می زنه دوست دارم این پیام رو براش بذارم

تا از حال و روز من در فراق اون خبر دار بشه :

"آرمان من ،ما که داشتیم در یک افق پرواز می کردیم

نمی دونم چرا فکر کردی  من دیگه همسفر خوبی

برات نیستم . درسته گاهی از تو عقب می موندم

ولی تنهائیت رو پر می کردم ، نه؟ قبول نداری؟

البته می فهمم  که می خواستی بالاتر وبالاتر بری

و من در این صعود نمی تونستم تو رو همراهی کنم

شاید لذت این صعود در تنها بالارفتن بود .احساس

نمی کنی کمی خودخواهی؟ برو عزیزم برو در هر آسمانی

که می خواهی پرواز کن . ولی مطمئنم که چیز زیادی

انجاها پیدا نمی کنی . پس منتظرم وقتی از کنجکاوی های

بی نتیجۀ خودت خسته شدی به آغوش گرم من برگردی

و امید رو تو بغلت فشار بدی. فقط امیدوارم وقتی بر می گردی

خیلی دیر نشده باشه."