بهاره

پدر دیروز از بیمارستان مرخص شده بود ودر خانه استراحت می کرد

من و مادر و داداش دور تختش جمع شده بودیم و دلداریش می دادیم .

آخه یه از خدا بی خبر  دار وندارش رو بالا کشیده بود. انگار برگشته بود

به چهل سال پیش که اومده بود تهران و شده بود شاگرد حجره یکی از

آشناهای دورمون .

حالا یه تاجر ورشکسته  بود و دستش از همه جا کوتاه .

خیلی زود از غصه سکته کرد و بیمارستان و باقی قضایا ...

مادر که می خواست بابا رو دلداری بده می گفت حاج آقا

جونت سلامت دوباره از صفر شروع میکنی و همه چیز درست میشه

بابا با صدای ضعیفی جواب داد ای بابا دیگه برای من خیلی دیره

داداش هم با همان روحیه جوان و خام خودش ادامه داد که اصلا مگه

از صفر شروع کردن کار راحتیه ؟ چشم غره ای بهش رفتم و گفتم بابا

همه با هم کمک می کنیم و همه چیز رو درست می کنیم .

اونوقت که این حرفو زدم اصلا به مشکلاتش  و قیمتی که باید

بپردازم فکر نکرده بودم .

اون شب تا نزدیک های صبح نخوابیدم و فکر کردم که چه جوری

خودم و خانواده رو از این مخمصه خلاص کنم . چند تا ایده به ذهنم

رسید ولی در هر صورت باید خیلی زود تصمیم می گرفتم .

با استفاده از تحصیلات بالا و زیبایی و تتمۀ اعتبار خانوادگی به یک

خواستگار بازاری بسیار پولدار میان سال  با مهریۀ خیلی سنگین

جواب مثبت دادم . نمی دونم پدر و مادرم فهمیدند که من چرا به این یکی

جواب بله دادم یا نه . پدرم که به فاصله کمی فوت کرد  و نموند تا ببینه

من چه جوری به سبک خودم زندگی مادی خانواده رو باز سازی کردم

ولی بعد از بیست سال وقتی من و داداشم که حالا دکتر برجسته ای بود

کنار تخت مادر بیمارمون ایستاده بودیم . مادر من رو در آغوش گرفت و

گفت : بهاره جان فکر نکنی که من در تمام این سال ها متوجه فداکاری

 بزرگی که در حق ما کردی  نبوده ام . حتی بابات هم در همون اوائل

قبل از فوتش به من گفت که قدر دخترت رو خیلی خوب بدون که زندگیش

 رو برای ما حروم کرد .

جواب من به مادرم قطره اشکی بود که از  گوشۀ چشمم

 بیرون اومد و بوسه ای که برادرم  به نشانه تشکر  برگونه ام نشاند .

ولی خدا را شکر می کنم که اگر بهار این بهاره خیلی زود پائیز شد حالا

 باغ زندگیش با دو فرزند برومند با تحصیلات عالی و آینده درخشان طراوت

 و زیبایی خاصی پیدا کرده .