آه ای بخت سیاه من

 آه ای موجود زشت و منحوس، تو که هستی، که از کودکی

 همچون سایه ای سیاه و سنگین و ساکت ، همیشه در پی

من روان بوده ای و هر از گاهی ،در تمام  مراحل زندگی،

همچون آینۀ دق و پیام آور مصیبت پیش رویم ایستاده ای

چه می شود که دمی مرا تنها بگذاری تا در میان این همه

 رنگ و زیبایی که در جهان،  پیرامون مرا فرا گرفته است

 اندکی بیاسایم . آه ای بخت سیاه من .