پارتنر

روز پایانی سال بود که مادر را در بهشت زهرا بدرقه می کردند  .همین دیروز بود

که شاد و سلامت و با شوق و ذوق رفته بود فرودگاه به استقبال پسرش پرویز

که بعد از پانزده سال قراربود به همراه همسرش  به ایران بیاید و تعطیلات نوروز

 را با او بگذراند . در فرودگاه دل تو دل مامان و خواهرا نبود . چند تا از فامیل های

 دور و نزدیک هم اومده بودند که ای کاش نمی اومدند !!!! . پرویز را تا وقتی به در

 خروجی کاملا نزدیک شد کسی نشناخت .شاید مادر منتظر دیدن اون پسر قلمی

و  قد بلند با سر وصورت و لباس مرتب بود که تربیت کرده بود ، نه یک لندهور

 پشمالوی شلخته و از همه بدتر اینکه از اون عروس فرنگی که منتظرش بود خبری

 نبود بلکه یک آقا پسر نسبتا جوان پرویز رو همراهی می کرد که بعد از سلام و

روبوسی معرفیش کرد که این پارتنر منه. مادر که هاج و واج مونده  بود چیزی نفهمید

 ولی یکی از دخترا که بو برده بود در گوش خواهرش یه چیزی رو پچ پچ کرد که طرف

رنگ به رنگ شد .  خواهر بزرگ پرویز که می خواست اونشب قضیه رو یه جوری جمع

 کنه به حضار  گفت که اون آقا شریک تجاری برادرشه و خانمش هم  به علت کسالت

 نتونسته بیاد . اون شب آقای پارتنر رو علیرغم خواست آقا پرویز هر جوری بود راهی

هتل کردن . ولی توی خونه غوغایی بر پا بود و مادر چند بار حالش بهم خورد تا آخر

شب که با کمک قرص خواب و آرام بخش خوابش کردن . اما بحث خواهرا با پرویز

 بی نتیجه بود و طرفین حرف هم دیگه رو نمی فهمیدن یا بهتر بگم پرویز حرف اونا رو

 نمی فهمید .  اما فردا ساعت ده صبح جنازه مامان رو که سکته کرده بود از بیمارستان

 به بهشت زهرا مشایعت کردن . پرویز هم از بهشت زهرا یه راست رفت هتل .